Παράξενη ζωή...

Πόσοι άνθρωποι που θα ταιριάζαμε σαν δυο σταγόνες νερό,αλλά ποτέ δε θα γνωρίσουμε.Πόσα υπέροχα βιβλία που ποτέ δε θα διαβάσουμε.Πόσα μαγικά κομμάτια που ποτέ δε θα ακούσουμε.Πόσα ονειρικά μέρη που ποτέ δε θα επισκεφτούμε.Τελικά,ίσως,μία ζωή δεν είναι αρκετή.Από την άλλη,όμως,αυτό το άπειρο και αέναο ταξίδι στη ζωή και η μαγεία της συνεχούς ανακάλυψης είναι που μας κρατάει ζωντανούς και δραστήριους!
Ενδεχομένως,να μην διαβάσαμε ακόμη το ωραιότερο βιβλίο.Πιθανόν,να του ρίξαμε ένα βλέμμα,να το αγγίξαμε,να το μυρίσαμε,αλλά επιλέξαμε κάποιο άλλο τελικά να αγοράσουμε.Ίσως την επόμενη φορά να αγοράσουμε αυτό...ίσως πάλι όχι...ποιος ξέρει!
Αυτό που έχει σημασία είναι να προσπαθούμε να βρισκόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο μες στη ζωή μας και να μην σταματάμε να εξερευνούμε και να ανακαλύπτουμε!
Καλό μας ξημέρωμα...

Φαντάζομαι πως πολύ από εμάς θα έχουμε σκεφτεί πως η ζωή μας δεν είναι και η καλύτερη εξαιτίας των τόσων προβλημάτων που καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ή ακόμη και εξαιτίας της απαισιόδοξης φύσης μας.Στεναχώριες,απογοητεύσεις,κούραση,μοναξιά καθιστούν τη ζωή μας μονότονη και πληκτική στη θέασή της,ενώ οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας δεν επιτρέπουν τις απαιτούμενες στιγμές ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς.
Ίσως,όλα τα παραπάνω να ακούγονται πολύ γνώριμα και,πράγματι,πολύ από εμάς να βυθιζόμαστε στη μιζέρια και στην δήθεν ανιαρή και συνηθισμένη καθημερινότητά μας.Ίσως να είναι,αλήθεια,ανιαρή και συνηθισμένη η καθημερινότητά μας.Ίσως,πάλι,να μην είναι βαρετή και συνηθισμένη,αλλά γεμάτη δυσκολίες και εμπόδια που εύκολα μας οδηγούν στην ματαιοδοξία.
Ε και;Έχεις αντικρίσει ποτέ τον ανθρώπινο πόνο;Έχεις ποτέ αναλογισθεί πόσοι άνθρωποι χαροπαλεύουν στα νοσοκομεία;Έχεις ποτέ σκεφτεί πόσο δυσκολότερη θα ήταν η ζωή σου αν,και μόνο αν,είχες γεννηθεί λίγες μοίρες νοτιοδυτικά;Έχεις συλλογιστεί πόσοι εκεί έξω θα προσεύχονταν να βρίσκονται στη θέση σου;Πιθανόν,να μην έχεις την τέλεια ζωή,αλλά και εύλογο.Άλλωστε,ποια είναι η τέλεια ζωή;Μην είσαι,όμως,αχάριστος και λέγε δόξα το Θεό για όλα όσα σου έχει προσφέρει.Μια επίσκεψη σε κάποιο νοσοκομείο θα σε πείσει για το πόσο "πλούσιος" είσαι!Αντί,λοιπόν,να κακομοιριάζουμε και να αφήνουμε τα δεινά της ζωής να μας "παίρνουν από κάτω",ας πάρουμε μολύβι και χαρτί και ας απαριθμήσουμε όλα όσα έχουμε την ευλογία να έχουμε,αλλά θεωρούμε δεδομένα(στέγη,τροφή,ενδυμασία,αυτοκίνητο...),αλλά και όλα όσα μας κάνουνε να αγαπούμε τη ζωή και ευτυχισμένους που ήρθαμε σε αυτήν!Είμαι σίγουρη πως θα υπερτερούν των αρνητικών,που οι πλεονεξία μας και μόνο δημιουργεί...!

Καλημέρα,καλημέρα!Να σας πω τι σκεφτόμουν...Ακούμε πολύ συχνά και,πολύ πιθανό,να έχουμε χρησιμοποιήσει την εξής "ευχή":"Πάντα χαρές να έχεις στη ζωή σου!" ή "Στρωμένη με ροδοπέταλα να είναι η ζωή σου!".Έχουμε αναρωτηθεί πόσο ανούσια,ανόητη και διόλου φιλοσοφημένη είναι αυτή η ευχή;Ο τρόπος,βέβαια,με τον οποίο τη χρησιμοποιούμε δεν είναι,σε καμία περίπτωση,κακοπροαίρετος,απλώς δε μπορούμε να αντιληφθούμε πως,τελικά,δεν πρόκειται για ευχή,αλλά για "κατάρα"!Σκεφτείτε πως θα ήταν μια ζωή γεμάτη χαρά και ευθυμία χωρίς ούτε μία απογοήτευση,χωρίς ούτε μία αναποδιά,χωρίς ούτε μία "σφαλιάρα".
Χαρές και λύπες "δίνουν και παίρνουν" στη ζωή και εναλλάσσονται συνεχώς είτε το θέλουμε είτε όχι,είτε το επιδιωκούμε είτε όχι,αλλά,παρόλο αυτά,και τα δύο είναι συναισθήματα που πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας,καθώς το κάθε ένα έχει κάτι διαφορετικό και μοναδικό να προσθέσει στις αναμνήσεις και στις εμπειρίες της ζωής,αλλά και σε μας τους ίδιους ως προσωπικότητες.
Το συναίσθημα της απογοήτευσης αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο από κάθε άνθρωπο,αλλά,κατά την ταπεινή μου άποψη,είναι πολύ δυνατό και επιβάλλεται να το βιώσουμε όλοι σε οποιασδήποτε από τις ποικίλες εκφάνσεις του.Ορισμένοι από εμάς εγκαταλείπουν και γονατίζουν μπροστά στην κάθε δυσκολία,κάποιοι άλλοι "σφίγγουν τα δόντια" και ενθαρρύνουν τον εαυτό τους λέγοντας του πως μπορεί να τα καταφέρει,ενώ η μεγάλη μειοψηφία αντιστέκεται και μάχεται με χαμόγελο γνωρίζοντας πως έρχονται καλύτερες μέρες.
Όπως και να 'χει,όσο κουρασμένοι και αν βγήκαμε από αυτή τη μάχη,αποδειχτήκαμε όλοι κερδισμένοι ξεπερνώντας ένα εμπόδιο που περισσότερο μας ωφέλησε παρά μας έβλαψε.Οι αναποδιές στη ζωή δεν έρχονται για να μας καταβάλλουν και να μας λυγίσουν,αλλά για να μας κάνουν πιο δυνατούς και "ατσάλινους" στο ενδεχόμενο μιας νέας.Μέσω του αγώνα για δικαίωση,με σκληρή δουλειά και αφοσίωση,πεισμώνουμε ακόμη περισσότερο και προσπαθούμε,όσο τίποτε άλλο,να πιστέψουμε στον εαυτό μας,να πιστέψουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.Και έαν αυτό συμβεί,έρχεται πλέον η ευτυχία,η αυτοπεποίθηση και η περηφάνια και είναι τόσο μεγάλη,καθώς η επιτυχία είναι αποκλειστικά δική μας.
Ποιος είναι ο λόγος,λοιπόν,να "ευχόμαστε" κάτι τέτοιο;Οι λύπες,όπως και οι χαρές,σταλμένες από το Θεό είναι!Πρέπει να είμαστε δυνατοί για να τις αντιμετωπίσουμε,γιατί,ούτως ή άλλως,είναι αναπόφευκτες.Βέβαια,ως άνθρωποι που είμαστε,δε θα μπορούσαμε να μην διστάσουμε για λίγο και να μην αναρωτηθούμε αυτό το ανότητο "Γιατί σε μένα;".Σκεφτείτε,όμως,τις συνέπειες μια δοκιμασίας,από όπου βγαίνουμε νικητές.Έτσι,από δω και πέρα,δε θα ευχόμαστε:"Πάντα χαρές να έχεις στη ζωή σου" ή "Στρωμένη με ροδοπέταλα να είναι η ζωή σου",αλλά "Να αντιμετωπίζεις με χαμόγελο και τσαμπουκά τις δυσκολίες της ζωής!
Καλή σας μέρααααααααα!

Κλοπή της παιδικής ηλικίας....

Γεια χαρά!Ουφ!Έχω πολύ καιρό να γράψω,είναι η αλήθεια,αλλά με έχει φάει το διάβασμα!Σχολικές εξετάσεις,φροντιστήρια,ξενές γλώσσες...Τελικά,νομίζω πως το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην Ελλάδα δεν είναι το Βατοπεδι ή η Siemens,αλλά η κλοπή της παιδικής ηλικίας!Νοείται ένα παιδί στα 15-16-17 να πιέζεται από παντού και να καταλήγει να μην έχει χρόνο για τον εαυτό του;Ακούμε από παντού για την απαιτητική κοινωνία που μας περιμένει και τα εφόδια που πρέπει να αποκτήσουμε,χωρίς όμως κανείς να αντιλαμβάνεται πως δεν είμαστε ρομπότ!
Βεβαίως και σε μεγάλο βαθμό φταίνε και οι γονείς,διότι αυτοί ευθύνονται,κυρίως,για το ασφυχτικό πρόγραμμα των παιδιών τους.Επιδιώκουν το καλό τους,αλλά πρέπει πάντα να έχουν στο μυαλό τους πως σκόπος τους είναι να δημιουργήσουν προσωπικότητες με κριτικό σκέψη,άποψη,πυγμή,προσωπικότητες που θα είναι ικανές υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και να υψώσουν τα ιδανικά και τις αξίες τους και όχι άβουλα όντα,γιατί αυτό δημιουργούν τα σχολεία...Όπωσδήποτε θα κάνουμε τα αγγλικά μας και άντε και μία δεύτερη γλώσσα,αλλά ας βάλουμε στο πρόγραμμα και κάτι που θα δίνει στο παιδί την ευκαιρία να ηρεμεί και να δραπετεύει από τη ρουτινά,όπως μουσική,ζωγραφική,χορό ή οτιδήποτε αυτό θέλει!Έτσι θα παίρνει δυνάμεις για να συνεχίσει δριμύτερο το απαιτητικό πρόγραμμά του.
Όσον αφορά το σχολείο,ισχυρίστηκε μία φίλη μου πως προσφέρει τα σύνεργα σκέψης.Ίσως να βρίσκεται τελευταίο στη λίστα κάποιων,ίσως να μην υπάρχει καθόλου στη λίστα κάποιων άλλων.Τα σύνεργα σκέψης βρίσκονται στη διαδίκασια εξερεύνησης του πραγματικού κόσμου,σε ένα ταξίδι μέσα από τη λογοτεχνία ή μέσα από τη μουσική,στη θέαση του ανθρώπινου πόνου,στην όξυνση της κριτικής σκέψης και της αμφισβήτησης,πράγματα που μόνο ...στις σχολικές αίθουσες δεν καλλιεργούνται.Το σχολείο με τη μορφή που έχει σήμερα περισσότερο βλάπτει παρά προσφέρει.Δε νομίζω πως έχει κάτι πνευματικό να προσφέρει το "άντε,να προλάβουμε να βγάλουμε την ύλη".
Εσείς οι γονείς,λοιπόν,σκεφτείτε το πριν καταφέρετε παρά τη θέλησή σας να κάνετε τα παιδιά σας φυτά και,κυρίως,ακούστε τι έχουν να σαν πουν!

Καλησπέρα καλησπέρα!Νύχτωσε και σκέφτομαι το εξής:πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να θαυμάζουν σε εμάς πράγματα που εμείς θαυμάζουμε σε κάποιους άλλους;Θέλω να πω,πως θαυμάζουμε συχνά ανθρώπους για τα διάφορα χαρίσματα και τις αρετές τους,δεν έχουμε αναλογισθεί,όμως,ποτέ πόσα θαυμάσια πράγματα θα μπορούσαν να θαυμάσουν αυτοί στην δική μας προσωπικότητα!Ξέρετε,μπορεί να θεωρούμαι κάποιους ανθρώπους μοναδικούς και τέλειους,αλλά γιατί κάποιοι άλλοι να μην αναγνωρίζουν τον άνθρωπο αυτό στο δικό μας πρόσωπο;
Δεν είναι κανένας καλύτερος από εμάς και φυσικά κανένας τέλειος,επειδή έχει κάποια φανερά χαρίσματα.Όλοι έχουμε χαρίσματα,αλλά κάποιων απαιτούν μεγαλύτερη αναζήτηση και κάποιων άλλων συστηματική ενασχόληση για την τελειοποίηση τους.Και οι αρετές αυτές είναι πιο ευλογημένες,γιατί προυποθέτουν καλλιεργημένο πνεύμα με μόνο αρνητικό πως δύσκολα αναγνωρίζονται.Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι να αναγνωρισθούν από το ευρύ κοινό,γιατί το ευρύ κοινό δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί,πόσο μάλλον να εντυπωσιαστεί από κάτι τόσο...τόσο...παράξενο,ή μάλλον,καλό για τα δεδομένα του μυαλού τους και της καρδιάς τους.Θα αναρωτιέστε σε τι αναφέρομαι τόση ώρα.Μάλλον αναφέρομαι σε ανθρώπους με μεγάλη δύναμη ψυχής,μεγάλη δύναμη καρδιάς,μεγάλη δύναμη μυαλού που περνούν συνήθως απαρατήρητοι,ενώ όλοι γυρνούν το βλέμμα τη στιγμή που περνάει ο τύπος με την porsche.
Ίσως,λοιπόν,να ανήκετε στους απαρατήρητους αυτούς ανθρώπους και πρέπει να είστε περήφανοι γι'αυτό!Να συνεχίσετε να έχετε υγιή πρότυπα και όχι βλαβερά είδωλα και να καλλιεργείτε τα χαρίσματά σας για καλό σκοπό!Μη ξεχνάτε ποτέ ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός όπως και οι αρετές του και,που ξέρετε,μπορεί να έχετε πολλούς κρυφούς θαυμαστές εκεί έξω!

Μουσικό διάλειμμα

Ήθελα να μοιραστώ τους υπέροχους στίχους από ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ...προσπαθήστε να τους αποκρυπτογραφήσετε...

Ξύλινα Σπαθιά-Χάρτινος ουρανός

Ζω σ' ένα κόσμο από χαρτί
Όταν χιονίζει, όλοι μαζεύουν κομφετί
Κι όταν ρωτάω πού θα σε βρω
Όλοι μου δείχνουνε το χάρτινο ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακριά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Έτρεξα μέχρι το σταθμό
Έψαχνα σαν τρελός μέσα στο πλήθος να σε δω
Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης"

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τρένα
Θ' ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ κάτι λουλούδια από χαρτί

Χιονίζει πάλι στη χάρτινη πόλη
Στα χάρτινα σπίτια κοιμήθηκαν όλοι
Θα βάλω φωτιά στο χάρτινο εαυτό μου
Θα κάψω για πάντα τον παλιό ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακριά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τρένα
Θ' ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Είδα να καίγεται χθες βράδυ μια πολιτεία από χαρτί.....

"Αχ,πότε θα μεγαλώσω;"

Καλημέρα,καλημέρα!Μια φράση που συχνά ξεστομίζει ένας έφηβος:"Αχ,πότε θα μεγαλώσω;" ή "Αχ και να μεγαλώσω!",που εμπεριέχει και μια,ας πούμε,απειλή προς τους δήθεν καταπιεστικούς και περιοριστικούς γονείς.Όπως και να 'χει,η σκέψη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας συνεπαίρνει και γοητεύει τους νέους αδιαφορώντας για τις υποδείξεις των μεγαλυτέρων περί ομορφότερης και πιο ξέγνοιαστης ηλικίας.Όλα τα παραπάνω,όμως,ακούγονται σαν εξωγήινα στα αυτιά ενός εφήβου που συνεχίζει ακάθεκτος να ονειρεύεται τη στιγμή που θα στηρίζεται στις δικές του και μόνο δυνάμεις.
Αναμφισβήτητα,οι γονείς,σήμερα,διαφέρουν κατά πολύ από τους δικούς τους.Είναι πολύ πιο φιλελεύθεροι και ελαστικοί,πράγμα που εμείς δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε,γιατί,όπως είναι φυσικό και εύλογο,η απόλυτη ελευθερία,που δε μας προσφέρεται,είναι τόσο ελκυστική.Αναλογιζόμαστε πόσο υπέροχο θα ήταν να βγαίναμε έξω όποτε εμείς θέλαμε και να επιστρέφαμε όταν πια η διασκέδασή μας είχε σημάνει,για τα καλά,τέλος,χωρίς να παίρνουμε άδεια και να "δίνουμε λογαριασμο" σε κάποιον και χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε κάθε λίγο και λιγάκι το ρολόι μας,μήπως και αργήσουμε.
Πέρα από αυτό,είναι τόσο δελεαστική η σκέψη του να καθορίζεις τη ζωή σου όπως ακριβώς εσύ θέλεις,να είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις στις διάφορες υποχρεώσεις που ως πολίτης,πλέον,θα έχεις,και,γενικότερα,να βρίσκεται αποκλειστικά στο χέρι σου ο έλεγχος του εαυτού σου,ο οποίος είναι στη δική σου ευχέρεια αν θα πειθαρχήσεις και να χαλιναγωγήσεις ή αν θα απειθαρχήσεις και θα χάσεις.
Απ' την άλλη,η ανεξαρτησία,περιλαμβάνει,συμπεριλαμβανομένου της ελευθερίας,την ικανότητα απόκτησης υλικών αγαθών,προυποθέτωντας έτσι την άσκηση εργασίας.Η αίσθηση της ανεξαρτησίας,θα έλεγα,πως ξεπερνά αυτήν την ελευθερίας.Ανεξαρτησία σημαίνει πως δεν εξαρτώμαι και δεν είμαι υποτελής σε κανέναν.Έχω τη δουλειά μου,τα χρήματά μου και δε σκύβω το κεφάλι ζητώντας ενίσχυση.Είμαι ικανός,ανά πάσα στιγμή,να διαθέσω κάποια από τα δικά μου,αποκτημένα με κόπο,χρηματα,χωρίς τύψεις συνειδήσεως πως δε μου ανήκουν.
Πώς,λοιπόν,όσο όμορφη και να είναι η ηλικία μας,με όλες τις ξέγνοιαστες και ανέμελες στιγμές,να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε;Πρέπει,σίγουρα,να ζούμε κάθε ηλικία και να ρουφάμε σα σφουγγάρι τις εμπειρίες που μας χαρίζει,αλλά μη μας ζητάτε να διακόψουμε τις ονειροπόλες σκέψεις μας περί ελευθερης και ανεξάρτητης ζωής,όπου δε θα έχουμε ανάγκη κανέναν και τίποτα και η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μας,ως άνθρωποι,θα ανέβει ακόμη ψηλότερα.

Η μελαγχολία της ευτυχίας

Καλημέρα καλημέρα!Ένας φίλος μου στο facebook δημοσίευσε σήμερα το εξής status:"Οι άνθρωποι που γελούν τόσο συχνά και τόσο δυνατά,είναι αυτοί που κλαίνε βαθιά μέσα τους".Δε ξέρω για σας,αλλά εμένα αυτή η φράση με άγγιξε και τη βρίσκω εξαιρετικά περιγραφική.Είναι μία πραγματικότητα που καθημερινά όλοι μας αντιμετωπίζουμε,αλλά σπάνια αντιλαμβανόμαστε.
Φαντάζομαι,ότι όλοι γνωρίζουμε πρόσωπα πάντοτε χαμογελαστά και πρόσχαρα ή ακόμη μπορεί εσείς να είστε αυτό το χαμογελαστό και πρόσχαρο πάντοτε πρόσωπο.Δε ξέρω,αλλά πιστεύω πως κοιτάζοντας μες στα μάτια τους θα διακρίνουμε μια κρυμμένη μελαγχολία,σίγουρα όχι σε όλους!Πολλοί,όμως,είναι αυτοί που,αφού φροντίσουν να φτιάξουν το κέφι της παρέας και αφού προσφέρουν πηγαίο γέλιο και πολλά χαμόγελα,κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους και βυθίζονται στην μελαγχολία τους...
Είναι άτομα που σκέφτονται πολύ,κατά κύριο λόγο,και ίσως σε αυτό οφείλεται η ιδιαίτερη πνευματική τους καλλιέργεια και η έξυπνη αίσθηση του χιούμορ τους.
Οι συσσώρευση,λοιπόν,όλων αυτών των συλλογισμών και η περίπλοκη σκέψη τους τούς οδηγεί σε μια κατάσταση μελαγχολίας,η οποία με τη σειρά της δημιουργεί κενά και αναπάντητα ερωτήματα.Πολλές φορές τα κενά αυτά γίνονται προσπάθειες να αναπληρωθούν με φαγητό,τσιγάρα,ναρκωτικά και με την απεγνωσμένη προσπάθεια εύρεσης ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη μου,η μελαγχολία είναι απαραίτητη στη ζωή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.Σε βοηθάει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και τον κόσμο μέσα από τις σκέψεις σου,να σκεφτείς τι θέλεις,ποιος είσαι,πού πορεύεσαι.Συμβάλλει στο να βγάλεις από μέσα ό,τι σε πονάει και να εξιλεωθείς απέναντι σε όσα σε βασανίζουν .Άλλωστε,δεν είναι τυχαία η φράση του Αριστοτέλη:"Οι μελαγχολικοί άνθρωποι είναι οι πιο πνευματώδεις απ’ όλους".Δεν είμαστε,βέβαια,υπέρ της μελαγχολίας που βρίσκεται ένα στάδιο πριν από την κατάθλιψη,αλλά της παροδικής και περιστασιακής μελαχολίας.
Μπορεί τώρα,βέβαια να σκέφτεστε "τι αηδίες είναι αυτές που γράφει";Δεκτόν!Είναι απλώς σκέψεις που ηθελα να μοιραστώ μαζί σας και δεν απαιτώ,σε καμία περίπτωση να,συμμερίζεστε!
Παρόλο αυτά,από εδώ και πέρα,δώστε λίγη περισσότερη προσοχή στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σας....

Ώρα για ζωή...!!!

Τις προάλλες,που λέτε,διάβαζα εξομολογήσεις ανθρώπων που φλέρταραν με το θάνατο μέσω της ασθένειάς τους.Το όνομα αυτής:καρκίνος.Αναμφίβολα,κανείς από εμάς δε θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση αυτών των ανθρώπων και,ακόμη,πολλοί από εμάς δε θα είχαμε καν το κουράγιο να το αντιμετωπίσουμε.Δε θα ήθελα,όμως,να σταθώ τόσο σε αυτό όσο στη λαχτάρα αυτών των ανθρώπων να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους και να βρεθούν κατά πρόσωπο με τη ζωή.Δε ζητούσαν και δεν επιδίωκαν τίποτε άλλο,παρά μόνο να ζήσουν!

Δε θα μπορούσα να μην αναλογισθώ πόσο αχάριστοι και πλεονέκτες είμαστε και με πόσο εγωισμό και εγωπάθεια φερόμαστε τόσο στον εαυτό μας όσο και στην ίδια τη ζωή.Δεν έχουμε αντιληφθεί την αξία μιας καλημέρας,δεν έχουμε καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να γελάμε και να χαμογελάμε και,το κυριότερο,δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο ανούσιες και ασήμαντες είναι οι τάσεις μας να κρίνουμε και να κατακρίνουμε,να παρεξηγούμε,να ενοχλούμαστε,να ειρωνευόμαστε...Γιατί όλα αυτά;Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε ζωντανοί και δεν "πιάνουμε τη ζωή από τα μαλλιά;Συχνά ακούμε ανθρώπους να διατείνονται,φανερά δυσαρεστημένοι,πως κάποιος δεν τους καλημέρισε ή πως κάποιος τους πλήγωσε με τη συμπεριφορά του.Είναι τόσο "κενά" και "μικρά" όλα αυτά και απογοητευτικός ο τρόπος με τον οποίο αλλοιώνουμε,σπαταλάμε και δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Το τραγικότερο,βέβαια,είναι το θέαμα νέων παιδιών να "βαριούνται",όπως συχνά ισχυρίζονται.Είναι τραγικό ένα παιδί ή ένας έφηβος στην ηλικία των 14-15-16 ετών να υποστηρίζει πως βαριέται τη στιγμή που το αίμα του βράζει και οι ανησυχίες του θα έπρεπε να το οδηγούν σε νέες εμπειρίες και πειραματισμούς.Στην ηλικία αυτή θέλεις να τρέξεις μακριά από όλα και όλους και να τους αποδείξεις πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν.Η άνεση,όμως,και η ευκολία με την οποία κάθονται ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή και στην τηλεόραση δε μαρτυρά τίποτε από τα παραπάνω.Γιατί δεν εχει μαθεί κανείς σε αυτά τα παιδιά για το πόσο ευγνώμονες θα έπρεπε να είναι που έχουν "προικιστεί" με το δώρο και το θαύμα της ζωής,ενώ κάποιοι συνάνθρωποί τους πασχίζουν γι'αυτήν;Βέβαια,τώρα θα μου πείτε είναι αδύνατο να μην στεναχωρεθούμε,να μην παρεξηγηθούμε κάποια στιγμή και θα 'χετε δίκιο.Όλα μες στη ζωή είναι,αλλά το θέμα είναι να μην αναλωνόμαστε σε τέτοια θέματα,διότι μιζεριάζουμε άδικα τη ζωή μας.Σκεφτείτε μόνο τους ανθρώπους αυτούς που πάσχουν από μία σοβαρή ασθένεια,πόση δύναμη και πίστη έχουν και πόσο αδημονούν να συνεχίσουν τη ζωή τους και να δοκιμάσουν πράγματα που δεν πρόλαβαν,τη στιγμή που εμείς μπορούμε και δεν το κάνουμε.
Η ζωή είναι πανέμορφη και εμείς με την καλή μας διάθεση,τη θετικότητα και την αισιοδοξία μας μπορούμε να την κάνουμε ακόμη πιο όμορφη και να αντιμετωπίσουμε την κάθε αναποδιά με ψυχραιμία και οπτιμισμό,γιατί,όπως λέει και ο σοφός λαός,"κάθε εμπόδιο σε καλό"!
Καλή επιτυχία!