Καλησπέρα καλησπέρα!Νύχτωσε και σκέφτομαι το εξής:πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να θαυμάζουν σε εμάς πράγματα που εμείς θαυμάζουμε σε κάποιους άλλους;Θέλω να πω,πως θαυμάζουμε συχνά ανθρώπους για τα διάφορα χαρίσματα και τις αρετές τους,δεν έχουμε αναλογισθεί,όμως,ποτέ πόσα θαυμάσια πράγματα θα μπορούσαν να θαυμάσουν αυτοί στην δική μας προσωπικότητα!Ξέρετε,μπορεί να θεωρούμαι κάποιους ανθρώπους μοναδικούς και τέλειους,αλλά γιατί κάποιοι άλλοι να μην αναγνωρίζουν τον άνθρωπο αυτό στο δικό μας πρόσωπο;
Δεν είναι κανένας καλύτερος από εμάς και φυσικά κανένας τέλειος,επειδή έχει κάποια φανερά χαρίσματα.Όλοι έχουμε χαρίσματα,αλλά κάποιων απαιτούν μεγαλύτερη αναζήτηση και κάποιων άλλων συστηματική ενασχόληση για την τελειοποίηση τους.Και οι αρετές αυτές είναι πιο ευλογημένες,γιατί προυποθέτουν καλλιεργημένο πνεύμα με μόνο αρνητικό πως δύσκολα αναγνωρίζονται.Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι να αναγνωρισθούν από το ευρύ κοινό,γιατί το ευρύ κοινό δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί,πόσο μάλλον να εντυπωσιαστεί από κάτι τόσο...τόσο...παράξενο,ή μάλλον,καλό για τα δεδομένα του μυαλού τους και της καρδιάς τους.Θα αναρωτιέστε σε τι αναφέρομαι τόση ώρα.Μάλλον αναφέρομαι σε ανθρώπους με μεγάλη δύναμη ψυχής,μεγάλη δύναμη καρδιάς,μεγάλη δύναμη μυαλού που περνούν συνήθως απαρατήρητοι,ενώ όλοι γυρνούν το βλέμμα τη στιγμή που περνάει ο τύπος με την porsche.
Ίσως,λοιπόν,να ανήκετε στους απαρατήρητους αυτούς ανθρώπους και πρέπει να είστε περήφανοι γι'αυτό!Να συνεχίσετε να έχετε υγιή πρότυπα και όχι βλαβερά είδωλα και να καλλιεργείτε τα χαρίσματά σας για καλό σκοπό!Μη ξεχνάτε ποτέ ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός όπως και οι αρετές του και,που ξέρετε,μπορεί να έχετε πολλούς κρυφούς θαυμαστές εκεί έξω!

Μουσικό διάλειμμα

Ήθελα να μοιραστώ τους υπέροχους στίχους από ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ...προσπαθήστε να τους αποκρυπτογραφήσετε...

Ξύλινα Σπαθιά-Χάρτινος ουρανός

Ζω σ' ένα κόσμο από χαρτί
Όταν χιονίζει, όλοι μαζεύουν κομφετί
Κι όταν ρωτάω πού θα σε βρω
Όλοι μου δείχνουνε το χάρτινο ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακριά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Έτρεξα μέχρι το σταθμό
Έψαχνα σαν τρελός μέσα στο πλήθος να σε δω
Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης"

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τρένα
Θ' ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ κάτι λουλούδια από χαρτί

Χιονίζει πάλι στη χάρτινη πόλη
Στα χάρτινα σπίτια κοιμήθηκαν όλοι
Θα βάλω φωτιά στο χάρτινο εαυτό μου
Θα κάψω για πάντα τον παλιό ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακριά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τρένα
Θ' ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Είδα να καίγεται χθες βράδυ μια πολιτεία από χαρτί.....

"Αχ,πότε θα μεγαλώσω;"

Καλημέρα,καλημέρα!Μια φράση που συχνά ξεστομίζει ένας έφηβος:"Αχ,πότε θα μεγαλώσω;" ή "Αχ και να μεγαλώσω!",που εμπεριέχει και μια,ας πούμε,απειλή προς τους δήθεν καταπιεστικούς και περιοριστικούς γονείς.Όπως και να 'χει,η σκέψη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας συνεπαίρνει και γοητεύει τους νέους αδιαφορώντας για τις υποδείξεις των μεγαλυτέρων περί ομορφότερης και πιο ξέγνοιαστης ηλικίας.Όλα τα παραπάνω,όμως,ακούγονται σαν εξωγήινα στα αυτιά ενός εφήβου που συνεχίζει ακάθεκτος να ονειρεύεται τη στιγμή που θα στηρίζεται στις δικές του και μόνο δυνάμεις.
Αναμφισβήτητα,οι γονείς,σήμερα,διαφέρουν κατά πολύ από τους δικούς τους.Είναι πολύ πιο φιλελεύθεροι και ελαστικοί,πράγμα που εμείς δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε,γιατί,όπως είναι φυσικό και εύλογο,η απόλυτη ελευθερία,που δε μας προσφέρεται,είναι τόσο ελκυστική.Αναλογιζόμαστε πόσο υπέροχο θα ήταν να βγαίναμε έξω όποτε εμείς θέλαμε και να επιστρέφαμε όταν πια η διασκέδασή μας είχε σημάνει,για τα καλά,τέλος,χωρίς να παίρνουμε άδεια και να "δίνουμε λογαριασμο" σε κάποιον και χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε κάθε λίγο και λιγάκι το ρολόι μας,μήπως και αργήσουμε.
Πέρα από αυτό,είναι τόσο δελεαστική η σκέψη του να καθορίζεις τη ζωή σου όπως ακριβώς εσύ θέλεις,να είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις στις διάφορες υποχρεώσεις που ως πολίτης,πλέον,θα έχεις,και,γενικότερα,να βρίσκεται αποκλειστικά στο χέρι σου ο έλεγχος του εαυτού σου,ο οποίος είναι στη δική σου ευχέρεια αν θα πειθαρχήσεις και να χαλιναγωγήσεις ή αν θα απειθαρχήσεις και θα χάσεις.
Απ' την άλλη,η ανεξαρτησία,περιλαμβάνει,συμπεριλαμβανομένου της ελευθερίας,την ικανότητα απόκτησης υλικών αγαθών,προυποθέτωντας έτσι την άσκηση εργασίας.Η αίσθηση της ανεξαρτησίας,θα έλεγα,πως ξεπερνά αυτήν την ελευθερίας.Ανεξαρτησία σημαίνει πως δεν εξαρτώμαι και δεν είμαι υποτελής σε κανέναν.Έχω τη δουλειά μου,τα χρήματά μου και δε σκύβω το κεφάλι ζητώντας ενίσχυση.Είμαι ικανός,ανά πάσα στιγμή,να διαθέσω κάποια από τα δικά μου,αποκτημένα με κόπο,χρηματα,χωρίς τύψεις συνειδήσεως πως δε μου ανήκουν.
Πώς,λοιπόν,όσο όμορφη και να είναι η ηλικία μας,με όλες τις ξέγνοιαστες και ανέμελες στιγμές,να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε;Πρέπει,σίγουρα,να ζούμε κάθε ηλικία και να ρουφάμε σα σφουγγάρι τις εμπειρίες που μας χαρίζει,αλλά μη μας ζητάτε να διακόψουμε τις ονειροπόλες σκέψεις μας περί ελευθερης και ανεξάρτητης ζωής,όπου δε θα έχουμε ανάγκη κανέναν και τίποτα και η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μας,ως άνθρωποι,θα ανέβει ακόμη ψηλότερα.

Η μελαγχολία της ευτυχίας

Καλημέρα καλημέρα!Ένας φίλος μου στο facebook δημοσίευσε σήμερα το εξής status:"Οι άνθρωποι που γελούν τόσο συχνά και τόσο δυνατά,είναι αυτοί που κλαίνε βαθιά μέσα τους".Δε ξέρω για σας,αλλά εμένα αυτή η φράση με άγγιξε και τη βρίσκω εξαιρετικά περιγραφική.Είναι μία πραγματικότητα που καθημερινά όλοι μας αντιμετωπίζουμε,αλλά σπάνια αντιλαμβανόμαστε.
Φαντάζομαι,ότι όλοι γνωρίζουμε πρόσωπα πάντοτε χαμογελαστά και πρόσχαρα ή ακόμη μπορεί εσείς να είστε αυτό το χαμογελαστό και πρόσχαρο πάντοτε πρόσωπο.Δε ξέρω,αλλά πιστεύω πως κοιτάζοντας μες στα μάτια τους θα διακρίνουμε μια κρυμμένη μελαγχολία,σίγουρα όχι σε όλους!Πολλοί,όμως,είναι αυτοί που,αφού φροντίσουν να φτιάξουν το κέφι της παρέας και αφού προσφέρουν πηγαίο γέλιο και πολλά χαμόγελα,κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους και βυθίζονται στην μελαγχολία τους...
Είναι άτομα που σκέφτονται πολύ,κατά κύριο λόγο,και ίσως σε αυτό οφείλεται η ιδιαίτερη πνευματική τους καλλιέργεια και η έξυπνη αίσθηση του χιούμορ τους.
Οι συσσώρευση,λοιπόν,όλων αυτών των συλλογισμών και η περίπλοκη σκέψη τους τούς οδηγεί σε μια κατάσταση μελαγχολίας,η οποία με τη σειρά της δημιουργεί κενά και αναπάντητα ερωτήματα.Πολλές φορές τα κενά αυτά γίνονται προσπάθειες να αναπληρωθούν με φαγητό,τσιγάρα,ναρκωτικά και με την απεγνωσμένη προσπάθεια εύρεσης ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη μου,η μελαγχολία είναι απαραίτητη στη ζωή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.Σε βοηθάει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και τον κόσμο μέσα από τις σκέψεις σου,να σκεφτείς τι θέλεις,ποιος είσαι,πού πορεύεσαι.Συμβάλλει στο να βγάλεις από μέσα ό,τι σε πονάει και να εξιλεωθείς απέναντι σε όσα σε βασανίζουν .Άλλωστε,δεν είναι τυχαία η φράση του Αριστοτέλη:"Οι μελαγχολικοί άνθρωποι είναι οι πιο πνευματώδεις απ’ όλους".Δεν είμαστε,βέβαια,υπέρ της μελαγχολίας που βρίσκεται ένα στάδιο πριν από την κατάθλιψη,αλλά της παροδικής και περιστασιακής μελαχολίας.
Μπορεί τώρα,βέβαια να σκέφτεστε "τι αηδίες είναι αυτές που γράφει";Δεκτόν!Είναι απλώς σκέψεις που ηθελα να μοιραστώ μαζί σας και δεν απαιτώ,σε καμία περίπτωση να,συμμερίζεστε!
Παρόλο αυτά,από εδώ και πέρα,δώστε λίγη περισσότερη προσοχή στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σας....

Ώρα για ζωή...!!!

Τις προάλλες,που λέτε,διάβαζα εξομολογήσεις ανθρώπων που φλέρταραν με το θάνατο μέσω της ασθένειάς τους.Το όνομα αυτής:καρκίνος.Αναμφίβολα,κανείς από εμάς δε θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση αυτών των ανθρώπων και,ακόμη,πολλοί από εμάς δε θα είχαμε καν το κουράγιο να το αντιμετωπίσουμε.Δε θα ήθελα,όμως,να σταθώ τόσο σε αυτό όσο στη λαχτάρα αυτών των ανθρώπων να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους και να βρεθούν κατά πρόσωπο με τη ζωή.Δε ζητούσαν και δεν επιδίωκαν τίποτε άλλο,παρά μόνο να ζήσουν!

Δε θα μπορούσα να μην αναλογισθώ πόσο αχάριστοι και πλεονέκτες είμαστε και με πόσο εγωισμό και εγωπάθεια φερόμαστε τόσο στον εαυτό μας όσο και στην ίδια τη ζωή.Δεν έχουμε αντιληφθεί την αξία μιας καλημέρας,δεν έχουμε καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να γελάμε και να χαμογελάμε και,το κυριότερο,δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο ανούσιες και ασήμαντες είναι οι τάσεις μας να κρίνουμε και να κατακρίνουμε,να παρεξηγούμε,να ενοχλούμαστε,να ειρωνευόμαστε...Γιατί όλα αυτά;Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε ζωντανοί και δεν "πιάνουμε τη ζωή από τα μαλλιά;Συχνά ακούμε ανθρώπους να διατείνονται,φανερά δυσαρεστημένοι,πως κάποιος δεν τους καλημέρισε ή πως κάποιος τους πλήγωσε με τη συμπεριφορά του.Είναι τόσο "κενά" και "μικρά" όλα αυτά και απογοητευτικός ο τρόπος με τον οποίο αλλοιώνουμε,σπαταλάμε και δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Το τραγικότερο,βέβαια,είναι το θέαμα νέων παιδιών να "βαριούνται",όπως συχνά ισχυρίζονται.Είναι τραγικό ένα παιδί ή ένας έφηβος στην ηλικία των 14-15-16 ετών να υποστηρίζει πως βαριέται τη στιγμή που το αίμα του βράζει και οι ανησυχίες του θα έπρεπε να το οδηγούν σε νέες εμπειρίες και πειραματισμούς.Στην ηλικία αυτή θέλεις να τρέξεις μακριά από όλα και όλους και να τους αποδείξεις πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν.Η άνεση,όμως,και η ευκολία με την οποία κάθονται ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή και στην τηλεόραση δε μαρτυρά τίποτε από τα παραπάνω.Γιατί δεν εχει μαθεί κανείς σε αυτά τα παιδιά για το πόσο ευγνώμονες θα έπρεπε να είναι που έχουν "προικιστεί" με το δώρο και το θαύμα της ζωής,ενώ κάποιοι συνάνθρωποί τους πασχίζουν γι'αυτήν;Βέβαια,τώρα θα μου πείτε είναι αδύνατο να μην στεναχωρεθούμε,να μην παρεξηγηθούμε κάποια στιγμή και θα 'χετε δίκιο.Όλα μες στη ζωή είναι,αλλά το θέμα είναι να μην αναλωνόμαστε σε τέτοια θέματα,διότι μιζεριάζουμε άδικα τη ζωή μας.Σκεφτείτε μόνο τους ανθρώπους αυτούς που πάσχουν από μία σοβαρή ασθένεια,πόση δύναμη και πίστη έχουν και πόσο αδημονούν να συνεχίσουν τη ζωή τους και να δοκιμάσουν πράγματα που δεν πρόλαβαν,τη στιγμή που εμείς μπορούμε και δεν το κάνουμε.
Η ζωή είναι πανέμορφη και εμείς με την καλή μας διάθεση,τη θετικότητα και την αισιοδοξία μας μπορούμε να την κάνουμε ακόμη πιο όμορφη και να αντιμετωπίσουμε την κάθε αναποδιά με ψυχραιμία και οπτιμισμό,γιατί,όπως λέει και ο σοφός λαός,"κάθε εμπόδιο σε καλό"!
Καλή επιτυχία!