Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

"Αχ,πότε θα μεγαλώσω;"


Καλημέρα,καλημέρα!Μια φράση που συχνά ξεστομίζει ένας έφηβος:"Αχ,πότε θα μεγαλώσω;" ή "Αχ και να μεγαλώσω!",που εμπεριέχει και μια,ας πούμε,απειλή προς τους δήθεν καταπιεστικούς και περιοριστικούς γονείς.Όπως και να 'χει,η σκέψη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας συνεπαίρνει και γοητεύει τους νέους αδιαφορώντας για τις υποδείξεις των μεγαλυτέρων περί ομορφότερης και πιο ξέγνοιαστης ηλικίας.Όλα τα παραπάνω,όμως,ακούγονται σαν εξωγήινα στα αυτιά ενός εφήβου που συνεχίζει ακάθεκτος να ονειρεύεται τη στιγμή που θα στηρίζεται στις δικές του και μόνο δυνάμεις.
Αναμφισβήτητα,οι γονείς,σήμερα,διαφέρουν κατά πολύ από τους δικούς τους.Είναι πολύ πιο φιλελεύθεροι και ελαστικοί,πράγμα που εμείς δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε,γιατί,όπως είναι φυσικό και εύλογο,η απόλυτη ελευθερία,που δε μας προσφέρεται,είναι τόσο ελκυστική.Αναλογιζόμαστε πόσο υπέροχο θα ήταν να βγαίναμε έξω όποτε εμείς θέλαμε και να επιστρέφαμε όταν πια η διασκέδασή μας είχε σημάνει,για τα καλά,τέλος,χωρίς να παίρνουμε άδεια και να "δίνουμε λογαριασμο" σε κάποιον και χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε κάθε λίγο και λιγάκι το ρολόι μας,μήπως και αργήσουμε.
Πέρα από αυτό,είναι τόσο δελεαστική η σκέψη του να καθορίζεις τη ζωή σου όπως ακριβώς εσύ θέλεις,να είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις στις διάφορες υποχρεώσεις που ως πολίτης,πλέον,θα έχεις,και,γενικότερα,να βρίσκεται αποκλειστικά στο χέρι σου ο έλεγχος του εαυτού σου,ο οποίος είναι στη δική σου ευχέρεια αν θα πειθαρχήσεις και να χαλιναγωγήσεις ή αν θα απειθαρχήσεις και θα χάσεις.
Απ' την άλλη,η ανεξαρτησία,περιλαμβάνει,συμπεριλαμβανομένου της ελευθερίας,την ικανότητα απόκτησης υλικών αγαθών,προυποθέτωντας έτσι την άσκηση εργασίας.Η αίσθηση της ανεξαρτησίας,θα έλεγα,πως ξεπερνά αυτήν την ελευθερίας.Ανεξαρτησία σημαίνει πως δεν εξαρτώμαι και δεν είμαι υποτελής σε κανέναν.Έχω τη δουλειά μου,τα χρήματά μου και δε σκύβω το κεφάλι ζητώντας ενίσχυση.Είμαι ικανός,ανά πάσα στιγμή,να διαθέσω κάποια από τα δικά μου,αποκτημένα με κόπο,χρηματα,χωρίς τύψεις συνειδήσεως πως δε μου ανήκουν.
Πώς,λοιπόν,όσο όμορφη και να είναι η ηλικία μας,με όλες τις ξέγνοιαστες και ανέμελες στιγμές,να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε;Πρέπει,σίγουρα,να ζούμε κάθε ηλικία και να ρουφάμε σα σφουγγάρι τις εμπειρίες που μας χαρίζει,αλλά μη μας ζητάτε να διακόψουμε τις ονειροπόλες σκέψεις μας περί ελευθερης και ανεξάρτητης ζωής,όπου δε θα έχουμε ανάγκη κανέναν και τίποτα και η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μας,ως άνθρωποι,θα ανέβει ακόμη ψηλότερα.

2 σχόλια:

  1. Γειά σου Μαρία, καλή επιτυχία με το blog! Τις προδιαγραφές τις έχει και το δημιουργικό μυαλό επίσης!

    Κίρκη από Ιθάκη:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή